Golven hoger dan 2 meter zijn niet leuk meer. Wanneer je ze recht op de boeg van de boot krijgt, tillen ze de boot op en vervolgens laten ze haar dan snel weer zakken waardoor de boot met een luide knal weer op het water landt. Wanneer de golven schuin op je af komen, helt de boot eerst naar de ene kant en dan – zodra de top van de golf bereikt is – heel snel naar de andere kant. Zowel het varen als het rechtop blijven zitten vergt heel wat inspanning. Op woensdag 19 juli waren we op deze manier zo’n 2 uur aan het vechten. Volgens de weersvoorspelling zouden de golven niet hoog zijn en zou er een zwakke wind zijn, perfect om over te steken van Mar Menor op het vast land van Spanje naar het eiland Ibiza. Dit zou een afstand zijn van 140 zeemijl (ongeveer 28 uur varen). Maar zo gauw we Mar Menor achter ons lieten kwamen we erachter dat de golven een flink stuk hoger waren dan voorspeld was en je kon duidelijk horen dat de motor er moeite mee had en eigenlijk de hele boot er niet blij mee was want ze werd constant van boven naar beneden en van links naar rechts gegooid. Kortom, niet echt een goed begin van wat voor ons de langste tocht tot nu toe zou zijn, en dus besloten we terug te keren naar Mar Menor, daar voor anker te gaan en opnieuw een plan te maken.

Even op adem komen in Moraira

In plaats van rechtstreeks naar Ibiza te varen, besloten we om verder omhoog langs de kust te gaan zodat we nog steeds voortgang zouden maken zelfs wanneer het weer of de zee ons niet zo gunstig gezind was. Aan het eind van de middag op vrijdag 21 juli, gingen we voor de 4e keer onder de brug door van Mar Menor en zetten we koers naar Moraira, een klein haventje net iets boven Calpe. De golven waren een stuk lager en zelfs de wind was deze keer vanuit de juiste richting dus konden we het grootste gedeelte zeilen.

Moraira in feeststemming

De haven in Moraira was eigenlijk met name gericht op de lokale zeilclub en de meeste ligplaatsen waren voor de leden. Gelukkig konden we op een van de laatste bezoekers plaatsen aanleggen. Na een douche, het bijvullen van het water, het opladen van de diverse elektronische apparatuur en het wassen van Goodvibes hadden we tijd in de avond om een rondje te lopen in het charmante  dorpje.

De haven in Moraira

Die avond zou de jaarlijkse feestavond plaatsvinden maar zoals gebruikelijk in Spanje begint dit pas laat in de avond, en tegen die tijd lagen wij al in ons bed omdat we de volgende dag vroeg wilden vertrekken naar Ibiza. Omdat we nu dichterbij waren, zou dit een tochtje zijn van 53 zeemijl en we hoopten voor de avond aan te kunnen komen.

Speeltuin voor mensen met geld

Tussen de Spaanse kust en Ibiza is een verkeerszone voor schepen: binnen een bepaald gebied mogen schepen alleen van noord naar zuid varen en ernaast is een gebied voor schepen die van zuid naar noord varen. Wij moesten deze zone recht overstreken – het was alsof je heel, heel langzaam een snelweg overstak. Je kunt wel een uur voordat ze bij jouw locatie zijn de containerschepen (die sneller dan 20 knopen varen) op AIS zien.

‘Beks Yilmaz’ nam aardig wat van onze tijd in beslag. Hier kun je zien dat de verwachte afstand tussen deze grote boot (meer dan 100 m) en ons ‘slechts’ 313 meter zou bedragen.

Terwijl ze langzaam dichterbij komen ben je constant aan het afwegen of je je koers of snelheid moet veranderen om er zeker van te zijn dat je niet te dichtbij elkaar in de buurt komt. Tegelijkertijd probeer je ook in te schatten wat de grote schepen doen: gaat hij minder snel omdat hij een langzaam schip voor hem heeft, gaat hij richting Frankrijk en probeert hij wellicht een stuk van de verkeerszone af te snijden, heeft hij ons überhaupt wel gezien??

Na een paar uur op die manier verschillende vrachtschepen ontweken te hebben, kwamen we langs Es Vedra, een klein eiland ten westen van Ibiza. We gingen nog iets verder naar Cala Port Roig aan de zuidkust van Ibiza omdat we daar betere beschutting zouden hebben tegen de noordwesten wind die voor maandagavond voorspeld was. Het was aardig druk in de baai maar er was nog wel ruimte voor ons – alhoewel mijn hart wel een paar keer oversloeg terwijl we het anker lieten zakken tussen grote motorboten en dure catamarans. Ibiza is duidelijk populair bij de bevolking die wat meer geld te besteden heeft. We zagen 15-jarigen in rubberboten met grotere motoren dan dat wij in Goodvibes hebben.

Deuren open en laat de pret maar beginnen

Verschillende superjachten openden de bergruimte aan hun achterkant om het ‘speelgoed’ uit te laden: jetski’s, drijvende opblaas trampolines, drijvende bankstellen, water scooters, geautomatiseerde wakeboards, flyboards – je kunt het zo gek niet verzinnen. Puppy keek ook haar ogen uit en had het maar druk met ons beschermen tegen al die vreemde machines die heen en weer zoefden. Het was wel vermakelijk om te zien, en het water was ook zeker een stuk schoner en mooier dan in Mar Menor, maar het was niet echt een omgeving waar we ons thuis voelden.

Mooi maar weinig rust

Zonsondergang in Formentera, met Ibiza op de achtergrond

Afgaande op wat we gehoord hadden, zou de rest van Ibiza niet veel anders zijn dan onze ervaring in Cala Port Roig en dus staken we over naar Formentera. Dit is een klein eiland (ongeveer 19 km lang) ten zuiden van Ibiza. Ook hier is het op het water bijzonder druk: snelle veerboten, veel zeilboten en motorboten die in allerlei richtingen gaan en daar tussendoor diverse jetski’s en rubberbootjes. We lieten het anker zakken vlakbij de (enige) haven in Formentera zodat we met de opblaasboot aan land konden gaan om wat boodschappen te doen en de hond uit te laten. Helaas kwamen we er daarna pas achter dat er geen enkele plaats in de marina was om opblaasboten aan te leggen, en langs het strand waren er teveel mensen aan het zwemmen om er met een buitenboord motor rond te varen en om de boot zonder beveiliging achter te laten. Omdat we zo dicht bij de haven waren kregen we bovendien elke 5 tot 10 minuten flinke golfslag vanwege de veerboten van en naar Ibiza. De omgeving was prachtig: witte stranden, lichtblauw water en een prachtig uitzicht op de zonsondergang in het westen maar omdat we niet aan land konden komen en we het heen en weer schommelen wel snel zat waren, gingen we de volgende dag weer verder.

Hallo buurtjes! We zijn echt niet de enigen hier

Eindelijk zat de wind ons weer eens mee en na een paar uur geweldig zeilen waren we bij de oostkust van Formentera aanbeland. Dit was precies waar we op gehoopt hadden: een charmant, klein vissersdorpje met een paar winkeltjes én een aanlegplaats voor de luchtboten.

Eindelijk een perfecte bestemming

Aanlegsteiger voor de rubberboten

Het zag er hier uit zoals op de foto’s die de reisbureau’s aan hun ramen hebben hangen: prachtig helder blauw water en witte stranden. In het begin waren er aardig wat andere boten naast ons maar de volgende paar dagen werd dit steeds minder en dus hoefden we ons geen zorgen meer te maken dat we te dicht bij ze in de buurt zouden komen. Het dorpje had 2 kleine supermarkten, 2 a 3 restaurants, een scooter/motor/auto verhuurbedrijf, een paar huizen en dat was het wel. De luchtboten konden vastgelegd worden aan een stenen pier naast de houten lanceringen voor de plaatselijke vissersbootjes. Een heel andere sfeer dan de andere kant van Formentera. We brachten hier een aantal dagen door met snorkelen, het eiland verkennen op een gehuurde scooter en eindelijk tot rust komend in ongetwijfeld de beste bestemming van ons zeilavontuur tot nu toe.

Op het meest zuidelijke punt van Formentera. Nee, dat is niet Goodvibes in de achtergrond (dat zou niet best zijn)